Clichés bij rouwen

Tijd heelt alle wonden.

Nee, tijd heelt niet alle wonden. Tijd heelt niets. Het is wat je doet met die tijd. En iedereen heeft een andere tijdsperiode nodig om een verlies te verwerken. Gun jezelf of een ander die rouwt die tijd! 

Het verlies van een kind is het ergste... 

Waarbij ik niet wil zeggen dat dit niet verschrikkelijk is... Het is heel erg zwaar om een kind te verliezen, ook heel tegennatuurlijk, tegen de zin van het mensenlijk bestaan...

Maar wat met al de andere verliezen in ons leven? Zijn die dan niet erg? Er zitten geen gradaties op verdriet en verlies. Je kan verdriet en verlies niet meten. We kunnen dus ook niet meten welk verdriet het ergste is. 

Wanneer een kind in de lagere school een vriendje verliest, kan dat 'even zwaar' doorwegen als het verdriet of verlies van een volwassen persoon voor... Neem je kind, die volwassene die aan het rouwen is, dus echt serieus!!

Het eerste jaar is het ergste...

De volgende jaren moeten we het verdriet dan maar een 'plaats' gegeven hebben? Je moet dan wel weer verder met je leven?! Wat ik vaak merk, is dat mensen het nadien soms nog erger hebben dan tijdens het eerste jaar. Want tijdens het eerste jaar, of de eerste periode, kunnen mensen nog rekenen op begrip. 'Daarna wordt het tijd dat je verder gaat', zeggen ze...

En tijdens het eerste jaar ervaar je een overleden geliefde nog dicht bij jou, nadien voel je soms meer afstand...

Soms is dat ook niet het geval. 

Besluit: het eerste jaar is gewoon het eerste jaar. En dan heb je recht op je gevoelens. En het tweede jaar is gewoon het tweede jaar. En dan ervaar je misschien andere gevoelens. Maar het is altijd ok om te voelen wat je voelt...

Je moet je verdriet wel uiten, want anders ga je er vroeg of laat toch last van krijgen...

Iedereen gaat op zijn eigen unieke manier om met afscheid en rouw. Tranen zijn geen tastbaar bewijs van de mate van verdriet. Er zijn mensen die nooit (zichtbaar) huilen maar die toch veel verdriet ervaren. Meet dus nooit iemands verdriet aan de hand van de hoeveelheid tranen die hij/zij heeft...

Vrouwen verwerken gemakkelijker hun verdriet dan mannen...

De manier waarop mannen en vrouwen omgaan met verdriet kan inderdaad verschillen. Men zegt wel eens dat vrouwen meer emoties tonen dan mannen en dat mannen sneller de draad van het leven opnemen na een verlies (MAAR OOK DAT ZIJN CLICHE'S). Maar ik betwijfel het ten zeerste of vrouwen hierdoor gemakkelijker hun verdriet verwerken dan mannen...

De ene manier is niet beter dan de andere, het zijn gewoon andere manieren van omgaan met verlies. 

Lees hier meer over het rouwproces dat altijd uniek is.

Je zal hem/haar moeten loslaten en verder gaan met je leven. 

Ten eerste: je moet niemand loslaten. De persoon waarvan je houdt, zal voor altijd in je hart blijven. Die persoon is niet meer lichamelijk aanwezig maar er ontstaat een andere verbinding. Koester die verbinding.

Ten tweede: je kan nooit meer 'verder' met je leven... Je leven zal altijd anders zijn dan voorheen. Je leeft uiteraard wel 'verder' maar het is steeds een (grote of kleine) 'aanpassing' om zonder die persoon verder te leven...

Je hoort ook nog deze:

• ik kan mij helemaal voorstellen hoe je je voelt
• je zal merken dat je er sterker uit komt...
• ben je er nu al over?
• dat dit jou moest overkomen...
• je moet er eens tussenuit en naar een andere omgeving gaan en even genieten!
• er komt wel weer een andere partner op je pad
• je bent nog jong genoeg om opnieuw te herbeginnen...
• ...